Ήβρα τον παράδεισον

Ήβρα τον παράδεισον κοπέλια…………

Όι έννεν καταπράσινα λειβάδκια τζιαι ηρεμία … αντίθετα έσhει πολλήν φασαρίαν.

Όι έννεν γεμάτος παρθένες που με περιμένουν … αντίθετα μιάν γεναίκαν έσhει τζιαί τζείνη εν παντρεμένη με κοπελλούιν.

Όι έννεν άυλος τζιαί αγγελικά πλασμένος … αντίθετα εν γεμάτος υλικά αντικείμενα τζι αμα σπάσουν θωρείς ακόμα τζιαι τον δκιάλον.

Όι έννεν χωρίς έννοιες τζιαι σκοτούρες … αντίθετα εν πολλύν το άγχος τζι ο φοος κάμνει πάρτυ.

Όι έννεν ψηλά στον ουρανόν … αντίθετα εν δαμέ στην γην.

Ο παράδεισος κάθε αθρώπου εν τζιαμέ που νοιώθει παραπάνω την ευτυχίαν.

Εν τζιαμέ που νοιώθει πως τίποτε εν τον χαλά.

Εν τζιαμέ που φοάται αμμά όι για ‘λλοου του.

Εν τζιαμέ που αγχώνεται αμμά για άλλους.

Εν τζιαμέ που θωρεί το κοπελλούιν του να μεγαλώνει.

Εν τζιαμέ που του λαλεί ο γίος του “Παπά”.

Εν τζιαμέ που δια του μωρού του καλπόλ.

Εν τζιαμέ που πλάθει παραμύθκια για να τζοιμίσει τον πρίγκηπαν του.

Εν τζιαμέ που θωρούν μαζιν καρτούνς.

Εν τζιαμέ που του σφοτζίζει το κλάμαν του.

Εν τζιαμε που κλοτσούν μαζίν την μάππαν.

Εν τζιαμέ που του φορεί τες κλάτσες του.

Εν τζιαμέ ,που κουρασμένος πκιον ο παίχτης,ποκαμματά μες την αγκάλην του

Ο παράδεισος του καθενού εν ώπου τον νοιώθει τζι εγω νοιώθω τον παντού.