Εν άντεξα

 Τελικά εν άντεξα να μεν ξαναγράψω. Όι γιατι έχω κάτι να πώ αμμά γιατί έθελά κάπου να τα πω. Κάπου να τα δκιαβάσω καλύτερα γιατί εν θα τα ακούσω.
 Εν που παλιά που ο παίχτης έσσο μου ήταν ένας που εσκέφτουμουν που σκατά φέρνω το κοπελούιν μου να μεγαλώσει. Τωρά που εγίναν δκύο εν πολλά τα ζόρκα, εν πολλές οι σκέψεις τζιαι δυστύχως εν κακές. Ειδήσεις εν θωρω έσhει πολλύν τζιαιρόν γιατι άλλον που μιαν κατευθυνόμενην μαλακίαν εν μας λαλούν. Όι πως εν πάμεν κατα δκιάολου αλλά χώνουν μας τέλια το φως που εσhει στο τέρμαν του δρόμου (νάκκον πριν να μπείς έσσο του παρέα). Τουλάχιστον η χώρα μας εσhει τζιαι νάκκον ελπίδαν, εννεν ούλλα μαύρα, η ομάδα μου ..... άιστο καλύττερα.
 Εθώρουν παλίες φωτογραφίες τζι εγέμωσεν ο νούς μου αναμνήσεις τζιαι στιγμές. Πράματα ωραία, πράματα αγνά τζιαι απονήρευτα. Πράματα που εννα του πώς αμαν με ρωτήσουν ίντα μπου έκαμα σε τουτην την ζωην. Πραματα που νοιωθω περήφανος τζιαι πράματα που νοιωθω αμηχανίαν. Πράματα που μ'εκαμασειν οτι εν που είμαι σήμερα (οτι τζιαι ναν τούτο). Ο καθένας μας εν οι επιλογές του, εν τουτα τα πράματα.
 Ξερω εν ασυνδετα τουτα που γράφω (φυσικά νομίζω εν πάντα έτσι που γράφω) αμμα σκεφτείτε με σαν εναν γέρον που προσπαθεί να ξανακάμει σεξ. Ωσπου να ξαναφκουν ούλλα τα βιώματα του που τζιαμε που εν καταχωνιασμένα θέλει νάκκον χρόνον, εννα κάμει τζιαι λίες μαλακίες ώσπου να το πετύχει. Ελπίχω μόνον που εννα φτάσει τζεινη ή ωρα ... να θέλει ακόμα.