Πως μπορεί μια ταινία να σου δημιουργήσει τόσα πολλά...
να σε κάμει να νοίωθεις τόσον πολλά....
να σε παρασύρει σ'εναν κυκεώνα που.....
ουφου
να σε κάμει να κλαίεις σχεδόν σε ούλλην την διάρκειαν της.
Εκάτσαμεν με την γεναίκαν να δούμεν τηλεόρασην τζι έπαιζεν στο ΡΙΚ2 ο Τζιων Κιου.
-Ρε μάνα μου μα εννα το δούμεν τούτον πάλε?
-Γιατί ρε μάνα μου έννεν καλόν?
-Εν πολλά καλόν αμμα εννα κλαίμεν πάλε
-Μα αφού εν ωραίον
-Πόσον μαζόχες είμαστεν τελικά?
-Πολλά αλλά κάμε ησυχίαν τζι άρκεψεν.......
Τζι εκάτσαμεν τζιαι είδαμεν το τζι εκλαίαμεν όπως τα μωρά (πάλε γιατί πρέπει ναν η έννατη φορά που το θωρούμεν).
Τζι αναρωθκίουμε.Εγω ώσπου μπορώ να φτάσω για τον παίχτην μου.Ποία εν τα όρια μου. Πραγματικά εύχομαι να μεν χρειαστει να τα μάθω.
Η συνέχεια δαμε
Πραγματικά είναι από τις πιο συγκινητικές ταινίες ever! O Denzel όπως πάντα θεός, να εισχωρεί στο πετσί του ρόλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔαμέ πλαντάζουμε από το κλάμα εμείς, μπορώ μόνο να φανταστώ εσείς που είσαστε και parents :)
ρε εν το είδα, να το δω;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Marl3n Η μόνη διαφορά εν ότι τωρά κλαίμεν παραπάνω τζιαι μόλις τελείωσουμεν το κλάμα πάμε τζιαι στεκούμαστεν κανένα μισάωρον πουπάνω που το κρεβατούιν του.Όσον για τον Ντένζελ εν απλά καταπληκτικός σε έτσι ρόλους.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ktino Αν είσαι όπως εμένα πκίαε καμπόσα χαρτομάντηλα τζιαι κάτσε να το δείς
akouetai o,ti prepei... na to doume prin nartei to athropoui oksa meta? pote ennashei parapano action?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννα έσhει παραπανω φάσην να το δειτε μετα την "ελευση του ανθρωποανθρωπου".Οτι θωρεις βάλεις το στα δικα σου δεδομένα τζι εν πιο τραγικο.Αν έβρεις ευκαιρειαν δε τζιαι το Pursuit of Happiness με τον Γουιλ Σμιθ.
ΑπάντησηΔιαγραφή